Marokko okt 2017 (9 –> Foum Zguid en Tazzarine)

Za 11/11 We laten Tata achter ons en pakken de N12 naar Foum Zguid (150km). De  omgeving is weer weergaloos mooi. ‘Woestijn’ is de verzamelnaam, maar deze varieert elke keer. Links van de N12 is de Anti-Atlas rechts de Jbel Bani, onder ons Mauretanië en later Algerije. Onderweg in Tissint gaan we van de doorgaande weg af, moeten op een geitenpad wachten op een  graafmachine en dan passeren ons stuk of zeven mensen te paard, waarvan een quasi grappig durft te zeggen “je komt ze ook overal tegen” Nederlanders bedoelt ze. In de loop van onze reizen hebben we een milde aversie gekregen voor toeristen die zich achtereenvolgens per vliegtuig, taxi, minibus, jeep, kameel of paard naar de meest afgelegen plekken laten vervoeren en aldaar over hun aanwezigheid hoog van de toren blazen. Dat was zo bij het klooster op de grens van Georgië en Armenië dat we met veel moeite wisten te bereiken (sommige camperaars haakten af) waar zich een busje foute Katholieken uit Oost Brabant meldden (“zijn ze al begonnen?”- we hebben het dan over de Hoogmis) of in Oost Turkije op de historische berg Nemrud Dagi bij het meer Van waar een busje Belgen deed of ze net de Mount Everst hadden beklommen. Bah. De Nederlanders hebben ook nog een reserve-paard bij zich, want wij kunnen ons niet voorstellen dat een ruiter onderweg is afgevallen. Oké, misschien zijn wij niet meer de echte reizigers zoals ‘toen’ maar gemaktoeristen van nu zijn we ook niet. Na een km of vijf besluiten we om op ons smalle geitenpad te draaien – dit met hulp van twee wegwerkers want glibber de glibber. Gelukkig zijn de Nederlanders dan al met hun jeeps vertrokken. Verder gaan we langs de wonderschone N12 waar we in de totaal 130 km hooguit 10 andere weggebruikers tegenkomen. “Het woeste landschap, omringd door bergen, maakt een opvallend serene indruk”(Michelingids). En zo is het. Foum Zguid kennen we van een eerdere reis. Een parking van een hotel heet ‘camping’. 100Dh inclusief elektriek en gebruik van zwembad van het hotel. We zijn de enige camper. In het hotel een groepje Engelse vrouwen die hier workshops doen en een Engels gezin. Ik kijk met de vijf Marokaanse personeelsleden eind van de middag naar de historische match van Marokko tegen Ivoorkust. Bij winst of gelijkspel gaat  Marokko volgend jaar naar het WK in Rusland waarvoor Nederland zich niet heeft weten te plaatsen. In het voetbalelftal spelen liefst zes(!) Marokkanen die in Nederland zijn geboren waaronder Ziyech (Ajax) en El Ahmadi en Amrabat (beiden Feyenoord). Tot ons aller groot genoegen wint Marokko de match met 2-0. Het buffet in het restaurant is niet goedkoop maar wel uitstekend. Ons glas wijn komt uit een fles die lang geleden is ontkurkt. Geeft niet, sfeer is prima. ’s Avonds horen we vaag op de achtergrond dat de Engelse dames bonte avond hebben.  

Zo 12/11. Verder via de N12 – op mijn Michelinkaart (ook de recentste) aangegeven als geitenpad, maar in de praktijk goed rijdbaar want net (opnieuw?) geasfalteerd. Ik heb veel profijt van mijn LED dagrijlichtlampen. Zonder licht zie je een tegenligger nauwelijks in dit landschap. Ook nu nauwelijks verkeer onderweg.We maken een tussenstop in Zagora, bezoeken de zondagse soukh. We waren hier ook in februari, maar toen was het lang niet zo mooi weer als nu (hoewel niet erg warm, graad of 23, maar wel zonnig). In Tazzarine (225 km) kiezen we voor de kleine camping Amasttou. Zijn ook nu weer de enige camper. ’s Avonds tajine bij de camper – een van de lekkerste die we hebben gegeten in Marokko.